Op het moment dat ik dit verslag schrijf zitten we in een
Air France Boeing 777-200ER ergens tussen Los Angeles en Parijs en zit ons
avontuur er alweer op
Dag 13
De dag van het inleveren van het ding waar we inmiddels een
haat/liefde verhouding hadden opgebouwd was aangebroeken.
Wakker geworden in het comfortabele bed van het Venetian,
realiseerde ik me plots dat het krap aan zou worden. Snel douchen, aankleden en
uitchecken maar.
Bij buitenkomst geen gebrek aan taxi's; instappen en op naar
het 7 mijl verderopgelegen RV park.
Daar aangekomen moesten we natuurlijk wel nog ff ontbijten;
dus de laatste keer geroosterd brood, eitje
en koffie deze vakantie. Buiten in de zon....
Terwijl ik na het ontbijt de voorraden grey water (douche &
keukenspoelbak) en black water (toiltet) opslagtanks leeg liet lopen, wervelde
Diana met de bezem en handveger door de RV.
Laatste spulletjes in de koffer en klaar voor vertrek waren
we.
Good bye, Las Vegas! Zullen we je missen? Time will tell.
Al redelijk snel waren we op de snelweg en was het planken geblazen;
deadline voor het inleveren van de Camper was, zo dacht ik, 16:00u
Het navigatiesysteem gaf als aankomsttijd 15:20u aan. Met
nog zeker 1 tankstop en de mogelijke verkeersdrukte zou het wel eens krapjes
kunnen worden. Dan maar structureel 5-10 mph boven de geldende limiet rijden.
De rit an sich was niet zo heel spannend. Zeker, ook nu weer
kregen we geweldige vergezichten te zien, maar het was vooral allemaal droog en
onbewoond. Misschien zijn we wat verwend de laatste weken, maar ik denk dat ik
mag zeggen dat deze rit het minst indrukwekkend was.
Zoals gevreesd verliep de rit niet erg voorspoedig. Er was
een of ander race evenement in Las Vegas geweest en het leek wel alsof die lui
ook allemaal naar Los Angeles moesten. Regelmatig waren er dan dus van die
spook-files, waar je bv 5 minuten amper stapvoets kunt rijden en als het dan
weer begint door te rijden je geen enkele aanleiding voor het ontstaan van de file
kunt identificeren. Halverwege, ergens in the middle of nowhere nog gestopt
voor benzine en wat versnaperingen voor ons. Snel weer door.
Uiteindelijk bleek de oorspronkelijke voorspelling van de
GPS niet zo heel verkeerd. Om 15:45u draaiden we het terrein van Road Bear in
Agoura Hills op om 'dat ding' in te leveren.
Bij de receptie aangekomen bleek dat we tot 17:00u terecht
hadden gekund. Beter te vroeg dan te laat, dan maar.
 |
| 3350 Mijl (ca. 5400 km) dwars door Amerika gereden |
 |
| Ciao Campertje! |
Er werd meteen een taxi gebeld die ons naar de luchthaven
van Los Angeles (LAX) zou brengen alwaar we de huurauto voor de rest van de
week zouden ophalen.
Maar eerst nog de camper leeghalen. Al onze bagage eruit, de
(muffe) dekens en kussens, los liggend spul, resten levensmiddelen,
kampeerstoeltjes etc. etc. Ondertussen werd door een medewerker van Road Bear
de RV beoordeeld op evt. beschadigingen e.d.
Nadat dit allemaal geregeld was, was het wachten op de taxi.
Duurde wel lang. Ze zijden 20-40min. Die waren inmiddels ruimschoots
overschreden. Toch maar nog eens bellen.
Uiteindelijk kwam een Lincoln Towncar ons ophalen om ons
naar de AVIS car rental site op LAX te brengen. Nog snel even de verhuurster
van het appartement waar we de komende 4 nachten zouden verblijven op de hoogte
brengen van de vermoeddelijke aankomsttijd. Wel zo netjes.
Na een rit van ca. driekwartier stonden we bij AVIS. Snel
naar binnen om de reeds betaalde huurauto op te halen. Voordat ik deze
gereserveerd had, heb ik mij lid gemaakt van de AVIS veelhuurder club. Die heb
ik ook bij Hertz en ik weet dat men dan speciale dingen voor je kan doen. Zo
ook nu. Had een 6-cylinder Ford Mustang Cabrio gereserveerd & betaald, nu
kon ik voor $158 een gloedniewe Corvette Convertible krijgen. Daar past echter
nog niet de helft van onze bagage in, dan maar niet. Toen kon ik voor $20 extra
per dag een Chevrolet Camaro SS Convertible krijgen; 6,2L V8 met 400pk. Ach
waarom niet :-)
Met, zeg maar, een uitgekiende stapel- & prop strategie
de koffers erin en off we go naar Venice Beach alwaar onze B&B, die we via
AirBnB gevonden hadden, ligt.
De rit naar de B&B was maar een half uurtje, het weer
viel echter wat tegen. Als je uit 30+ temperaturen komt en het is dann ineens
'maar nog' 18 graden, dan valt dat tegen. Maar het zou weer warmer worden,
waren de voorspellingen.
Bij de B&B aangekomen werd de auto, die overigens
heerlijk rijdt, zorgvuldig strategisch ontpropt en zijn we naar binnen.
Elizabeth, de verhuurster, had per mail laten weten dat ze er waarschijnlijk
niet zou zijn en dat de sleutel onder de mat zou liggen. Sleutel gevonden, dus
konden we naar binnen. Het was geen Venetian, dat was duidelijk maar het was
wel geweldig qua ligging; direct aan het strand en zo'n 70 meter lopen tot het
water.
Onze kamer lag op de begane grond en had een eigen keukentje
en badkamer met WC, TV, Koelkast en een washokje met wasmachine & droger.
Niet luxueus, maar schoon en prima in orde. In principe ben je hier toch maar
alleenom te slapen en douchen.
Tevens is er op de benedenverdieping een gezamelijke keuken
& verblijfsruimte (boven zijn ook nog 2 kamers waarvan er 1 verhuurd wordt)
die toegang geven tot de patio aan het strand. Er staan surfboards, 5 fietsen
eeehm sorry; beach cruisers, waarvan 1 tandem. Hier mogen we kostenloos gebruik
van maken.
 |
| Vervelend, dat uitzich vanaf het terrasje. |
Het bleek dat Elizabeth toch thuis was. Ze kwam naar beneden
en we stelden ons voor. Elizabeth is een beetje het type Floortje Dessing. Wat
ook wel een beetje duidelijk was, was dat we aangekomen zijn in the land of Fruits and Nuts, zoals Californië door veel Amerikanen (zoals mijn collega
Brian) genoemd wordt. Er is dan ook een zeer groot cultureel verschil merkbaar
wat Elizabeth ook bevestigde door te zeggen dat de Californier zeer lichaams- en
milieubeswust is. Nu ben ik al vaker in Californie geweest en weet ik dat zich
dat met name bij de hipsters aan de stranden afspeelt. Op geen enkele menukaart hier ontbreken de woorden: gluten free, organic, low fat, reduced fat, vegan en nog
wat van die 'superfood' kreten. Kijk, als ik de keuze krijg uit 4 soorten melk
voor mijn cappuccino, dan haak ik af.
Ik dwaal af :-)
Elizabeth maakt ons wijs in de ditjes & datjes m.b.t.het
huis en dan met name het parkeren. Ze heeft een handige brochure samengesteld
met wat je moet zien, waar je het beste kunt gaan eten en waar vooral niet.
Daar het inmiddels wel etenstijd geworden was, dat dan maar getest. in de map
staan 2 italiaanse restaurants, ene staat bij de aanraaders, de andere staat
bij de no-go's. Daar Elizabeth een Franse achtergrond heeft, vertrouwen wij op
haar oordeel en gaan naar de 'goede' Italiaan. En laat die nou een
zeevruchtenrisotto hebben (en ook Grappa). Goeie keuze dus welke door de
kwaliteit van het eten bevestigd werd.
Daarna maar naar bed, het was een lange, vermoeiende dag.
Dag 14
Ik was al vroeg wakker. Het bed is erg zacht, ik zak te veel
door waardoor ik rugpijn krijg. Rustig opgestaan, naar de gezamenlijke
woonkamer. De zon liet zich al voorzichtig zien en in het water lagen al de
eerste surfers te wachten op de ideale golf. Ik had nog een stukje over Las
Vegas te schrijven, dus: oan de geng!
Elizabeth was bezig met het verbouwen van 2 appartementen
aan de overkant van de straat, dus die kwam ook al vrij snel naar beneden voor
koffie. Diana lag nog heerlijk te slapen. Een uurtje nadat ik was opgestaan was
het stukje af; publiceren dan maar. Dan voorzichtig Diana wakker maken. Even
het strand op lopen voor een frisse neus, dan douchen. Vervolgens naar
Starbucks getogen voor koffie & een ontbijtje. Wat een weirdo's lopen hier
rond. Niet echt prettig om hier je ontbijt te nuttigen.
Op het programma stond om te gaan fietsen. Zonnebril
pakken.....eeehm...... zonnebril pakken.... f$ck.... Diana's zonnebril
onvindbaar. Ligt toch niet nog in de camper, he? Dan maar even bellen voor de
zekerheid. Na door de bullshit afwimpelantwoorden heengeprikt te hebben, heeft
de receptioniste van Road Bear zich dan toch de moeite gedaan om op te staan,
naar de camper te lopen en te gaan kijken. En jawel hoor, daar wastie nog.
Dus naar Agoura Hills om 'm op te halen. Maar niet via de
snelweg zoals de taxi gisteren gereden is. Nee, er is een veel mooiere en
kortere route. Via de Pacific Coast Highway naar Malibu, daar afslaan de
heuvels & bergen in (Lost Hills). Prachtige omgeving met allerlei
kronkelweggetjes. Best lekker met een strak sturende auto zonder dak en met
400pk.
 |
| Pacific Coast Highway (PCH) richting Malibu |
 |
| Peprdine Uni, Malibu |
Nadat we de bril opgehaald hadden hebben we richting gezet
naar het Hollywood Sign. Route zo geprogrameerddat snelwegen vermeden worden en
dat de mooiste route getoond werd. Goeie keuze. Het achterland van LA is best
mooi, bergachtig en groen.
Bij het Hollywood sighn aangekomen, de obligae foto's
genomen en verder naar de Walk of Fame die inmiddels ook al valt in de
categorie 'vergane glorie'. Het leukste zijn nog het winkelcentrum bij het
Chinese Theatre en de hand- en voetafrukken in cement van de verschillende
'sterren'. Hier werden voorbereidingen getroffen voor de premiere van Furious 7
de volgende dag, waarbij ook Vin Diesel zijn handen- en voetenafdruk zou gaan
vereeuwigen.
Door naar Beverly Hills en dan Rodeo Drive specifiek. De
duurste winkelstraat van de VS, zegt men. Van eerdere bezoeken wist ik nog een
gunstige valet parking garage. Daar de muscle car geparkeerd. Te voet dan maar
de Rodeo Dr. (die is echt maar klein) en omgeving verkend. Uiteraard lopen we
weer tegen een authentiek Italiaans restaurant aan. Pizza uit een steenoven it
is. Maar pas na een heerlijke schaal antipasti misti.
Inmiddels is het donker en wordt het tijd de terugreis te
aanvaarden. Maar niet voordat we nog langs Santa Monica pier zijn gegaan. Een
kermis boven de zee :-)
Van daar uit terug naar de B&B voor een goede nachtrust.
Dag 15
Zelfde ritueel; rustigaan wakker worden, douchen frisse neus
halen op 't strand en naar Starbucks voor ontbijt. Nu waren de zwervers wel zo
oprdingering, dat we besloten hier niet meer te gaan ontbijten. Dus koffie in
de hand, teruglopen naar B&B, opfrissen en dan.....
Ritje met de tandem beachcruiser.
Vanaf Venice Beach loopt een prachtig fietspad langs het
srand & de promenade met alle winkeltjes. We zijn tot de Santa Monica Pier
gefiests (5km) wat aanzienlijk sneller gaat dan met de auto. Geen idee hoeveel
verder je nog kunt fietsen (Malibu?) maar bij de pier zijn we omgedraaid en
teruggefietst naar het begin van de promenade langs Venice Beach. Afstappen,
fiets aan de hand en verbazen maar. Wat je daar alamaal ziet...van zwervers aan
de ene kant tot winkels waar de zonnebrillen van enkele duizenden euro's kunt
kopen. Maar ook een keur aan 'kunstenaars' die overduidelijk in de hippietijd
zijn blijven hangen, gezien de motieven van hun kunst (die vaak de kunde van
een 4-jarige niet overstijgen) en/of de muziek die ze spelen. Een ander
onderdeel waardoor Venice Beach zijn fame vergaard heeft is toch wel Muscle
Beach waar de opgepompte heren bodybuilders zich uitgebreid etaleren. Zo ook
ene Arnold Schwarzenegger die hier 40 jaar geleden veelvuldig te vinden was en
zo ontdekt is door Hollywood en zodoende zijn rol kreeg in Conan the Barbarian.
 |
| Muscle beach |
Toen wij er langs liepen was er nagenoeg geen activiteit. Gelukkig
maar, had me anders wellicht een minderwaardigheidscomplexje opgeleverd.
Nog wat winkeltjes bekeken en nog wat meer verbaasd over de
weirdo's die hier rondlopen.
Uiteindelijk teruggefietst naar het B&B om een paar
uurtjes aan 't strand te liggen, want de lucht was inmiddels strak blauw en de
temepratuur was uiterst aangenaam.
Het was niet echt druk op 't strand dus dat viel alweer
reuze mee. Toch even het water in, wat een aangename verkoeling gaf. Opdrogen
en terug naar het B&B. Toen we gisteren vanuit Beverly Hills naar Santa
Monica gereden zijn hebben we een FIAT en Alfa Romeo dealer gespot. Daarnaast
zijn er nog een aantal leuke winkels op 3rd street. Daar ook nog kijken.
Dus: hup de auto in, dakje omlaag en rustig naar Santa
Monica cruisen. Bij de Fiat dealer aangekomen hebben we voor het eerst goed
naar een Fiat 500e kunnen kijken. Die worden namelijk alleen in Californie en
Idaho verkocht. Nergens anders. In de showroom stond ook nog een witte 4C
waarvan er maar 50 stuks naar de VS geleverd zijn. Prijs normaal $72.000, maar
omdat er maar 50 witte zijn, wordt deze verkocht voor $120.000. We zijn
tenslotte in Beverly Hills. Nog wat andere snuisterijen bekeken, waarondeer een
sleutelhanger die Diana niet achter kon laten.
Weer de auto in, terug naar Santa Monica 3rd street. Dit is
een leuke, voor de VS redelijk unieke, winkelstraat waar geen auto's mogen
komen. Een voetgangersgebied dus. Ook hier door heel wat winkeltjes gestruind
om uiteindelijk bij PF Chang (Diana's nieuwe favo restaurant in de VS) binnen
te lopen voor avondeten. Daarna teruggewandeld naar de auto om toch nog eens
even naar Hollywood Blvd te rijden om te kijken of er nog iets van die Premiere
te zien is. Helaas, alles is afgeschermd.
Down Town LA ken ik als kantorencomplex die qua atmosfeer
niet bepaald aantrekkelijk is. Toch maar even doorheengereden om Diana te laten
zien. Even langs het Staples center en de Nokia hal, dan weer terug naar de
B&B. Naar bed!
Dag 16
Nadat we gisteren besloten hadden om niet meer bij Starbucks
te gaan eten, zijn we nu, op advies van Elizabeth, naar 'The Terrace', meteen
bij het strand, gaan eten. Hadden we eerder moeten doen. Heerlijk onbijt met
ei, spek, wentelteefjes & fruit.
Terug naar het B&B om 2 beach cruisers te pakken en weer
richting Santa Moniac te fietsen en om te draaien bij het einde van de Venice
Beach boulevard. Nogmaals een stukje over de Venice Boulevard gelopen en je
ziet de zelfde weirdo's weer. Op Brooks echter afgebogen richting Abby Blvd,
een up & coming winkelstraatje met leuke boutiekjes (waar blijkbaar ook
regelmatig celeb's gaan shoppen), galerijen en caffeetjes, Dit is
Hipster-heaven. Jonge knullen van net 20, 4 maandenbaard, liefst met piercing
in neus en/of oren, moeilijke bril, haar naar 1 kant gekamd, de nodige tatoo's,
organic flip flops, aan een organic cappuccino met reduced fat, glutenfree
soymilk lurkend een prius of ander ZEV (Zero Emmission Vehicle) rijdend. Doe je
hier niet aan mee wordt je raar bekeken. Ben je een outcast. Kan me goed
voorstellen dat die hele superfoodbullshit en al die andere onzin hier geboren
zijn. Dat zijn dan de 'Nuts'. De 'Fruits' zitten meer in San Francisco.
Ennieweej.... het straatje aan sich is een pareltje. Leuke
winkels en barretjes. Dit is echt Venice. Die boulevard aan het strand is maar
kermis, een freak show, vergleken met dit
Nog een mooi "Schjneppsje" kunnen scoren.
Geweldige jas met 50% korting. Nooit verkeerd.
Terug naar de B&B om weer een paar uurtjes op t strand
te gaan zitten.
Terug van het strand, wilden we toch nog graag op eenleuke
locatie een zonsondergang bekijken. Elizabeth adviseerde om naar 'Moon
Shadow' in Malibu te gaan. Een goed
restaurant direct aan zee. Zo gezegd, zo gedaan. Jammer dat de zon achter een
rotspunt onder ging, maar het uitzicht was geweldig. Wat overigens ook voor het
eten geldt.
Terug naar de B&B voor de laatste overnachting deze
vakantie. Morgen naar huis. Naar Lobbes.
Dag 17
Voor ontbijt maar weer naar The Terrace, want dat was toch
wel erg lekker.
Heerlijk ei met fruit en wentelteefjes. Prima in orde.
Aanrader eigenlijk.
Vervolgens terug om het onvermijdbare kofferpakken. Om dat
we pas laat 's avonds zouden vliegen, had ik het idee om de grote koffers 's
ochtends al naar het vliegveld te brengen om ze al evt. in te checken of daar
in een opslag deponeren. Beide geen optie. Grrrrr. Dan maar weer terug naar het
B&B, Elizabeth had ons tenslotte aangeboden de spullen bij haar op te slaan
totdat we zouden vertrekken. Inmiddels waren ook al nieuwe gasten aangekomen,
daar even kennis mee gemaakt en wat tips gegeven. Wat nu? Tja rest ons niet
veel anders dan nog eens naar Santa Monica te gaan, daar waren nog wat dingen
die we niet gezien hadden.
2 uurtjes verder hadden we ook dat afgerond. Dan
maar weer naar het B&B, nog even wat op t strand zitten aan de kleur
werken. Het werd langzaamaan ook weer etenstijd, dus besloten om, zoals door
Elizabeth aanbevolen, een hamburger te gaan eten bij een van de strandtenten.
Goeie keuze.
 |
| Omnomnomnomnom |
Na een klein uurtje was het dan zo ver: afscheid van deze
reis, dit avontuur.
Auto ingeleverd en naar de vertrekhal. Koffers inchecken,
vlotjes door de security. Nog even wat tijd voor windowshopping en een drankje.
Naar de gate alwwaar we naar een kwartiertje konden boarden. Het vliegtuig in,
taxien naar de runway in westelijke richting......vol gas, 300 km/h .... lift off..... Bye, bye USA. See you next time!
The
end..... of part 1?
P.s.:
In het kader van 'What else could go wrong' bleek bij aankomst in Düsseldorf dat onze koffers er nog niet waren. Door de vertraging bij het wegvliegen in LA en de daardoor zeer korte tijd tussen de aankomst in Parijs en het vertrek naar Düsseldorf, hebben de koffers het niet gered om op tijd mee te komen naar DUS. Die worden dus vandaag thuis afgeleverd.
